Και ξαφνικά μια μέρα, εκεί που παίζαμε στην αυλή του σχολείου μας, είδαμε να μας κοιτάζει ένα παράξενο πουλί. Σταματήσαμε το παιχνίδι και το κοιτάζαμε με περιέργεια αλλά και κρυφό θαυμασμό. Δεν έμοιαζε με κανένα από τα πουλιά που βλέπαμε να πετάνε γύρω μας, ή να κάθονται πάνω στα καλώδια της Δ.Ε.Η. Ήτανε αρκετά παράξενο και μας κοίταζε σαν να ήθελε να το βοηθήσουμε.
Κάποιοι από μας το πλησιάσαμε σιγά σιγά και τότε παρατηρήσαμε ότι το πόδι του ήταν χτυπημένο. Χωρίς να πούμε κουβέντα δύο από εμάς τρέξανε για να πάρουν από το φαρμακείο του σχολείου μας τα απαραίτητα υλικά...
Σταθήκαμε δίπλα στο πληγωμένο πουλί προσπαθώντας να μην το τρομάξουμε. Κι αυτό όμως, καθόταν ήσυχα ήσυχα, σαν να μας παρακαλούσε να το γιατρέψουμε. Με πολλή προσοχή πιάσαμε το πόδι του, το καθαρίσαμε από τις λάσπες και τα αίματα και το δέσαμε απαλά. Το τραύμα δεν ήταν σοβαρό και το πουλί έδειξε αμέσως ότι ήταν καλύτερα...
Τότε έγινε κάτι που κανένας δε φανταζόταν!
Όλη η παρέα μας άκουσε μια λέξη: "Ευχαριστώ!" Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο! Κανένας μας δεν είχε μιλήσει. "Ευχαριστώ!" ξανακούσαμε και μας έπιασε ένας απίστευτος φόβος, όταν καταλάβαμε ότι το πουλί μιλούσε μέσα στο μυαλό μας. "Με λένε Λαγγόνα'' συνέχισε να λέει το πουλί "και κατοικώ στη Λίμνη Δοϊράνη". Ο φόβος, μας πέρασε με μιας. Η Λίμνη Δοϊράνη δεν ήταν μακριά. Αρκετοί από μας είχαν πάει εκδρομή εκεί, αλλά κανένας μας δεν είχε σκεφτεί να παρατηρήσει τα πουλιά.
"Τι κάνεις;","Πώς βρέθηκες εδώ;" ρωτήσαμε και εμείς με τη σκέψη μας... Το μυαλό μας είχε γεμίσει από χιλιάδες ερωτήσεις για τον παράξενό αυτόν επισκέπτη. Πώς ήρθε; Πώς ζει; Πώς χτύπησε; Έχει άλλους φίλους; Η Λαγγόνα κουνούσε το κεφάλι σαν να καταλάβαινε.
"Κάνετε πολλές ερωτήσεις." μας είπε. "Δεν μπορώ να τις απαντήσω όλες, αλλά μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μάθετε."
"Ποιος τρόπος;" Είπαμε όλοι και όλες μαζί ταυτόχρονα...
"Να έρθετε μαζί μου." απάντησε η Λαγγόνα. "Επειδή όμως είστε βαριοί, δε θα πάρω εσάς, αλλά τη φαντασία σας. Η φαντασία των ανθρώπων είναι ελαφριά και μπορεί να πετάξει στη ράχη ενός πουλιού. Αρκεί εσείς να την αφήσετε."
Όλοι δεχτήκαμε αμέσως. Κλείσαμε τα μάτια και χωρίς προσπάθεια αφήσαμε τη φαντασία μας να βγει από το σώμα μας.
Οι φαντασίες μας ελεύθερες πια από τα σώματά μας, ανέβηκαν στην πλάτη της Λαγγόνας φωνάζοντας χαρούμενες. Θα ταξίδευαν σε μέρη άγνωστα και μακρινά θα γνώριζαν κι άλλα είδη πουλιών.
Η Λαγγόνα μας κοίταξε. Είπε στις φαντασίες μας να κρατηθούν γερά από την πλάτη της και πέταξε ψηλά στον ουρανό...
